در ادبیات فارسی هرجا شاعران و ادیبان از خود اثری به یادگار گذاشته‌اند،‌ ابتدای آن را با مناجات توحیدی آغاز کرده و با نعت رسول خدا حضرت محمد صلّی اللّه علیه و آله و سلّم ادامه داده‌اند. در شعر فارسی کمتر شاعری را می‌توان سراغ گرفت که در شعر خویش، پیامبر اکرم صلوات اللّه و سلامه علیه را نستوده باشد. علاوه بر ولادت و وفات آن حضرت،‌ معراج و مبعث نیز از جمله پرکاربردترین مباحث زندگی آن بزرگوار در شعر فارسی به‌شمار می‌روند.
شاعران شیعی پس از انقلاب نیز تلاش کردند تا علاوه بر نعت و ستایش آن حضرت نگاهی عمقی‌تر داشته باشند، بنابراین شعر نبوی بیش از بیش درخشیدن گرفت و به‌عنوان گونه‌ای تأثیرگزار در ادبیات آیینی مورد استفاده شاعران قرار گرفت.
محمدرضا آقاسی از جمله شاعران شیعی شعر سرودن درباره ائمه علیهم السّلام را وظیفه خود می‌دانست،‌ این شاعر فقید اشعار بسیاری درباره ائمه دارد و به شاعر شیعی معروف شده است،‌ شعر زیر یکی از زیباترین سروده‌های آقاسی است که به توصیف حضرت محمد صلّی اللّه علیه و آله و سلّم پرداخته است.


متن شعر به‌شرح ذیل است:
در عدم بودیم مستور وجود
تا محبت پرده ما را گشود
بود تنها حضرت پروردگار
خواست تا خود را ببیند آشکار
آفرید آیینه‌ای در خرد خویش
داد او را سینه‌ای در خورد خویش
سینه‌ای سیناتر از طور کلیم
نام آن آیینه را احمد نهاد
گام او را بر خطی ممتد نهاد
کرد آنگه سینه‌اش را صیقلی
تا شود طور تجلی منجلی
دید در آیینه ذات کبریا
فاش کنت کنزاً مخفیاً
گفت این عین تجلای من است
جام او سرمست صهبای من است
چشم احمد باده‌گردان من است
رهنمای رهنوردان من است
خاک را با خون دل گل ساختیم
خون دل خوردیم زگل دل ساختیم
زین سبب دل محرم راز من است
پرده عشاق دمساز من است
عاشقان را بی‌خیالی خوشتر است
نغمه از نی‌‌های خالی خوشتر است
عشق‌بازان لاابالی‌‌تر به پیش
تا جواب آید، آید سؤالی‌تر به پیش
زخمه‌ام در جست‌وجوی تارهاست
زین سبب هر گوشه بر پا دارهاست
تار گر بینم شور بر پا می‌کنم
موسی آید طور بر پا می‌کنم
آب اتشناک دارم در صبو
باده‌ای سوزان ولی بی رنگ و بو
هرکسی نوشد دگرگون می‌شود
لیلی اینجا همچو مجنون می‌شود
هرکسی نوشد چنان آتش شود
اهل دل گردد ولی سرکش شود
هرکسی نوشد سلیمانی کند
آنچه می‌دانیم و می‌دانی کند
می‌تراود اسم اعظم از لبش
می‌رسد با اذن ما بر مطلبش
باده ما باده انگور نیست
شهد ما در لانه زنبور نیست
بی‌خود از خود شو خداوندی مکن
با خداوند جهان رندی مکن
محرم ما را پریشانی مباد
مهر ما محتاج پیشانی مباد
ای نمازآگین پس از هفتادسال
کو تحول کو طرب کو شور و حال
کس سزد خاموش و بی وجد و طرب
بر لب دریا بمیری تشنه‌لب
آستین شوق را بالا بزن
دست دل بر دامن دریا بزن
جرعه‌ای از جام آگاهی بزن
مست شو فریاد "انا الحقی" بزن
دست ساقی چون سر خم را گشود
جز محمد هیچ‌کس آنجا نبود
جام آن آیینه را سیراب کرد
وز جمالش خویش را بی‌تاب کرد
موج زلف مصطفی را تاب داد
ذوالفقار غیرتش را آب داد
در پی احمد علی آمد پدید
در کف او بود میزان و حدید
بولعجب بین روح حق را در دو جسم
هر دو یک معنا ولیکن در دو اسم
در حقیقت هر دو یک آیینه‌اند
یک زبان و یک دل و یک سینه‌اند
یک نظر بر پرده نقاش کن
تاب گیسوی قلم را فاش کن
آفرین گو پنجه معمار را
تا نماید فاش بر تو این اسرار را
فاش می‌گوید به ما لوح و قلم
از وجود چهارده بی بیش و کم
چهارده گیسوی درهم ریخته
چهارده طبل فلک آویخته
چهارده ماهِ فلک پرواز کن
چهارده خورشیدِ هستی ساز کن
چهارده پرواز در هفت آسمان
هر یکی رنگین‌تر از رنگین‌کمان
چهارده الیاس در باد آمده
چهارده خضر به امداد آمده
چهارده کنعانیه یوسف‌جمال
چهارده موسی به سینای کمال
چهارده روح به دریا متصل
چهارده روح جدا از آب و گل
چهارده دریای مرواریدجوش
چهارده سیل سراپا در خروش
چهارده گنجینه علم لَدُن
چهارده شمشیر فولاد آب‌کن
چهارده سر، چهارده سردار دین
چهارده تفسیر قرآن مبین
چهارده پروانه افروخته
چهارده شمع سراپاسوخته
چهارده شیر شکرآمیخته
چهارده شهدِ به ساغر ریخته
چهارده سرمست بی جام و سبو،
جرعه‌نوش از باده اسرار هو
چهارده می‌خانه ساقی شده
وجهُ ربّک گشته و باقی‌شده
چهارده منظور ِمنظور آمده
کُلُّهم نورٌ علی نور آمده
آفرینش بر مدار عشق بود
مصطفی آیینه‌دار عشق بود
میم او شد مرکز پرگار عشق
بر تجلی بر سر بازار عشق
تا قلم بر حلقه صادش رسید
شد الم‌نشرح لک صدرک پدید
طا طریق عشق‌بازی را نوشت
فا فروغ سرفرازی را نوشت
یا یقین عشق‌بازان را نگاشت
خلق عالم بیش از این یارا نداشت
دست حق تا خشت آدم را نهاد
بر زبانش نام خاتم را نهاد
نام احمد نام جمله انبیاست
چون که صد آمد نود هم پیش ماست
از مناره پنج نوبت پرخروش
نام احمد با علی آید به‌گوش
روز و شب گویم به‌آوای جلی
اکفیانی یا محمد یا علی!